Ο Μικρασιάτης λογοτέχνης με το ψευδώνυμο που θυμίζει ποτάμι (Λουδία).
Γράφει η Μαρία Σιταρίου-Τρουλάκη
Γεννήθηκε το 1906 στην Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας με το όνομα Δημήτριος Μπαλάσογλου ή Βαλασιάδης. Μετά από πολλές περιπλανήσεις, το 1923 έρχεται στον Εξαπλάτανο Πέλλας και μετά από κάποια χρόνια και διάφορες ασχολίες φθάνει στην Αθήνα και κάνει επαφές με αριστερούς διανοούμενους. Όλο αυτό το διάστημα συγγράφει με το χαρακτηριστικό του ύφος που πολλοί χαρακτήρισαν “ερασιτεχνικό”.
Το 1938 του απονέμεται Βραβείο Πεζογραφίας. Στα χρόνια του εμφυλίου εξορίζεται στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη μαζί με Θεοδωράκη και Ρίτσο. Το 1956 έρχεται Αθήνα για να δικαστεί, με ετυμηγορία την απαγόρευση των βιβλίων του. Στη συνέχεια φεύγει για Βουκουρέστι όπου συνεχίζει το συγγραφικό έργο του. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1976 και ανακτά τη χαμένη του ελληνική ιθαγένεια .Ένα χρόνο όμως μετά πεθαίνει.
Στα έργα του καταγράφει την πραγματικότητα και τις κοινωνικές αντιθέσεις με αμεσότητα, με έντονο πνεύμα ρεαλισμού αλλά και με γερή δόση λυρισμού. “Ένα παιδί μετράει τα άστρα” είναι το πιο αναγνωρίσιμο έργο του. Τα ποιήματά του “Ερωτικό κάλεσμα” και “Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος” μελοποιήθηκαν από σύγχρονους τραγουδοποιούς.
Μερικά αποστάγματα σοφίας:
Βάλε μία δύση και ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Φτηνά την λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα, τη χαράμισαν.
Αν είσαι καλός, που’ ναι οι οχτροί σου;
Αγαπώ θα πει αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά.
Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος στην αυλή και θα γεμίσουνε με άνθη το παρτέρι. Πικρή πού είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι, πικρή πού είναι η ζωή! Άνοιξε το παράθυρο στην πρωινή γιορτή, για να' μπουν οι μοσκοβολιές από το περιβόλι. Αχ, κάθε του τριαντάφυλλο και μία πληγή από βόλι και μία πληγή από βόλι είναι για σε, ποιητή. Νύσταξα να σε καρτερώ έρωτα, και να λιώνω μπρος στο βιβλίο της ζωής, σκυμμένος μία ζωή! Μα αν ήτανε να ερχόσουνα για ένα έστω πρωί, χίλια θε να' δινα πρωινά, να ζούσα εκείνο μόνο! Πικρή πού είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι, πικρή πού είναι η ζωή!
