Γράφει η Dimitra Papanastasopoulou
Ο Πιέρ Ογκύστ Ρενουάρ(1841-1919) δημιούργησε μόνον δύο πίνακες με μυθολογικό θέμα.
Σήμερα θα δούμε την Άρτεμη Κυνηγό, ένα έργο της νιότης του(1867), της εποχής της μαθητείας του ως ζωγράφος.
Από το 1865 έχει εγκατασταθεί στο πανδοχείο «Μητέρα» στο Μαρλό, μέσα στο δάσος του Φοντενεμπλώ, μαζί με τον αδελφό του Εντμόντ. Στο ίδιο πανδοχείο έμεναν και οι Μονέ, Σισλέ και Πισαρό. Οι οικονομικές του δυσκολίες τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει το προσωπικό του ατελιέ και να δεχτεί τη φιλοξενία του Σισλέ. Οι δύο νέοι διέπλευσαν τον Σηκουάνα και έφθασαν μέχρι τη Χάβρη. Στην επιστροφή τους, ο Ρενουάρ γνώρισε τον Ζιλ Λε Κερ, ο οποίος τον φιλοξενούσε τακτικά στο σπίτι του. Έτσι γνώρισε την Λιζ Τρεό, αγαπημένη μούσα μέχρι το 1872.
Είναι η εποχή που απορρίπτονται αρκετά έργα του από το Σαλόνι του Παρισιού. Το 1867 προσπαθώντας με κάθε τρόπο να κερδίσει τη συμπάθεια της κριτικής επιτροπής, επέλεξε ένα μυθολογικό θέμα, την Άρτεμη Κυνηγό, που την αναπαριστά με το πρόσωπο και το σώμα της Λιζ Τρεό. Δυστυχώς, τον απέρριψαν ξανά, αφού το στiλ του ήταν ήδη πολύ μπροστά από τους απαρχαιωμένους κανόνες των καθηγητών. Απογοητευμένος, αλλά είρων, προσπάθησε, μάταια, μαζί με τους Μπαζίγ, Σισλέ και Πισαρό, να πείσει τους υπεύθυνους να διοργανώσουν ένα «Σαλόνι των Απορριφθέντων». Ο πίνακας έμεινε στο ατελιέ του. Μια μέρα πήγε ένας υποψήφιος αγοραστής, αλλά δεν συμφώνησαν. Ο Ρενουάρ είπε σαρκάζοντας ότι τον ενδιέφερε να αγοράσει μόνον το ελάφι.
Η «Άρτεμις κυνηγός» είναι ένας από τους λίγους πίνακες, που ο Ρενουάρ έκανε χρήση κοπιδιού. Εκείνη την περίοδο θαύμαζε την τεχνική «impasto» (παχιά στρώματα χρώματος) και τον ρεαλισμό του Gustave Courbet. Ο φωτισμός της γυναικείας μορφής είναι έντονος και το σκηνικό τεχνητό.
Όπως είπαμε, ο ζωγράφος είναι ακόμη μαθητής, προσπαθεί να βρει την ταυτότητά του, όταν ζωγραφίζει αυτόν τον πίνακα. Το ένστικτο και η ευαισθησία του, εν τούτοις, έχουν ήδη διαμορφωθεί.
Χρησιμοποιεί κι εδώ ψυχρούς μπλε τόνους (ο Ρενουάρ ζωγράφιζε με ψυχρούς τόνους στην αρχή της καριέρας του και με θερμότερους με το πέρασμα του χρόνου, αντίθετα με τη συνηθέστερη εξέλιξη). Σε όλο τον πίνακα υπάρχει ένα έκδηλο ενδιαφέρον σε ποικίλες υφές, σε στοιχεία που φανερώνονται μέσα από το χρώμα, την αξία και την ερμηνεία τους. Η ποιότητα του χρώματος ποικίλει από τον λείο, άθραυστο ουρανό ως το εμπλουτισμένο, γυαλιστερό δέρμα του ελαφιού, έπειτα προς τους πιο έντονα ζωγραφισμένους βράχους και τελικά το πλούσιο φύλλωμα.
Γενικά οι ψυχροί τόνοι κινούνται από την πάνω αριστερή πλευρά ως την κάτω δεξιά πλευρά του πίνακα, ενώ οι θερμοί τόνοι κινούνται στον αντίθετο άξονα. Το δέρμα ζώου, με το οποίο ο Ρενουάρ ήθελε «να κάνει τη γύμνια της (Άρτεμης-Λιζ) να δείχνει λιγότερο προκλητική» είναι μέρος του θερμού άξονα, αλλά οι γραμμές του ακολουθούν την ψυχρή κατεύθυνση.
Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που ο θεατής θα προσέξει σε αυτόν τον πίνακα, ο οποίος είναι ένας από τους σπουδαίους πίνακες του 19ου αιώνα που απεικονίζουν μορφές και ιδιαίτερα πλούσιος από ερμηνευτική άποψη.
