Γράφει η Παναγιώτα Σμυρλή
Όταν τα τύμπανα του πολέμου ηχούν, τα ανθρώπινα δικαιώματα εξοβελίζονται, αίφνης σταματούν να υφίστανται και ο τρόμος, ο φόβος, η έκπληξη και το δράμα ορμούν στις ζωές και τις υποτάσσουν. Ή τις αφανίζουν ολότελα. Δεν έχει σημασία αν κατέχεις γνώσεις, αν δουλεύεις τη γη, αν λύνεις εξισώσεις ή πακετάρεις σε εργοστάσια, ούτε αν έχεις διδαχτεί την έννοια της ελευθερίας και πίστευες σ΄ αυτή. Οι βόμβες φτιάχνονται από τους ισχυρούς και διοχετεύονται αναλόγως.
Είναι ο χρόνος της μεγάλης παύσης κι ας ουρλιάζουν γύρω οι σειρήνες. Τότε που δεν τον ορίζουν τα ρολόγια αλλά τα γεγονότα που υφαίνουν τις μέρες του. Και το μέτρημα της ανασεμιάς του πλανήτη κρίνεται λειψό, απ΄ αυτούς που έφυγαν άκαιρα κι άδικα. Λένε πως οι αναληφθείσες ψυχές, που το νήμα των ημερών τους κόπηκε βίαια, συνωθούνται σαν πυκνό σύννεφο και σκιάζουν τους θύτες, δίνοντάς τους εκείνο το άλλοθι που θα επιτρέψει να φέρουν το σκοτεινό κομμάτι της ύπαρξής τους στο φως. Οι μύθοι, οι δοξασίες, ακόμα και οι εκπρόσωποι των θρησκειών, εγείρουν ποικίλα συναισθήματα και φέρνουν μηνύματα αλλά καμιά φορά μπολιάζουν το είδος μας με λανθασμένα μηνύματα. Το οποίο δεν φείδεται σε ροπές μήτε με τον φανατισμό πάει πίσω.
Αν σκεφτούμε πως ο Χίτλερ, όταν ήταν στις επάλξεις, κρίθηκε άνδρας της χρονιάς κι ακόμα ότι προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης, μπορούμε να κάνουμε συνειρμούς που δεν παρηγορούν τη λογική μας. Η γλώσσα της διπλωματίας αποτυγχάνει για άλλη μια φορά για το Ουκρανικό ζήτημα και κάθε μέρα που περνάει οι απώλειες, οι βιασμοί, της ψυχής και του σώματος, η αλλοτρίωση και ο εκπατρισμός συνεχίζουν να υφίστανται, ενώ πάνω τους τρομερές Άρπυιες ίπτανται αναζητώντας κουφάρια που δεν θα θρηνήσει κανείς.
Το παράδοξο είναι πως κάποιοι υπερασπίζονται το γεγονός του πολέμου, αρέσκονται στην προπαγάντα απ΄ όπου κι αν προέρχεται κι εξακολουθούν αφελώς να πιστεύουν σε συμμαχίες που ακόμα δεν απέδειξαν την δυνατότητα της κατάπαυσης του πυρός.
Αποτελεί όνειδος η έννοια του τρίτου κόσμου έτσι κι αλλιώς. Ένας είναι ο κόσμος κι εμείς πολίτες του. Ας μην τον ψάχνουμε στα ξενηστικωμένα παιδιά της Αφρικής γιατί είναι ολόγυρά μας. Στις θλιβερές ορδές των προσφύγων. Στα καραβάνια της ντροπής. Στα κλεμμένα όνειρα και τα ερειπωμένα σπίτια. Στα παιδιά με το τρομαγμένο βλέμμα και σ΄ αυτά που συνάντησαν τον δημιουργό τους πριν την ώρα τους. Γιορτάζουμε φέτος τα εκατό χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής. Σαν απόγονος τρίτης γενιάς, γνωρίζω πολύ καλά από μαρτυρίες των δικών μου τι σημαίνει να ανήκεις σε κομβόι που δεν έχει να αράξει πουθενά.
Ο πόλεμος είναι γένους αρσενικού, όπως ο Άρης, ο τρόμος, ο θάνατος. Ας ευχηθούμε στη θηλυκή ενέργεια της ειρήνης στη γη, κι αυτή θηλυκή, που κυοφορεί τη ζωή. Είθε.
