Η συγγραφέας, Δήμητρα Παπαναστασοπούλου, απαντάει στις ερωτήσεις που θέτει η Νατάσα Μουτούση, και αποκαλύπτει στο αναγνωστικό κοινό τις σκέψεις και τις αναζητήσεις ενός συγγραφέα. Στη συζήτηση αυτή παρουσιάζει και το νέο της μυθιστόρημα, Ψυχής Φωτιά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα.
Το βιβλίο «Όλα τα ονόματα» είναι ένα μυθιστόρημα χωρίς ονόματα. Σημασία δεν έχουν τα ονόματα, αλλά τα πρόσωπα με συνεχείς ενδοσκοπήσεις.
Οι καμπάνες του Καθεδρικού ναού στο Παλέρμο στη Σικελία κτυπάνε καλώντας τους πιστούς στον Εσπερινό τη Δεύτερη μέρα του Πάσχα και ο ήχος τους συγχρονίζεται με τον ήχο του όχλου, του αγριεμένου Σικελικού λαού που, καταπιεσμένος από τους κατακτητές, ξεσηκώνεται με αφορμή την απόπειρα αρπαγής μιας νεαρής Σικελής από έναν Γάλλο, ξεχύνεται στους δρόμους, λιανίζει και σφάζει λυσσασμένα, εντελώς απενοχοποιημένα, τους Γάλλους του Καρόλου του Ανζού.
«Το ΜΠΑΡ ΦΛΩΜΠΕΡ το βρίσκω εξαιρετικά επιτυχημένο, συνεπές, σοβαρό, καλογραμμένο, ευθύβολο. Πρόκειται για βιβλίο ποιητή στο φόντο, κι αυτό το αναφέρω ως μεγάλο προτέρημα…»,γράφει στο οπισθόφυλλο ο Βασίλης Βασιλικός.
Και είναι όντως ένα ποιοτικό, πολυεπίπεδο βιβλίο, το οποίο δικαίως έχει εκδοθεί και κυκλοφορεί μεταφρασμένο σε επτά χώρες.
Η ταραγμένη ιστορία της Σικελίας με τον πολύπαθο λαό της αναβιώνει μέσα από την εξιστόρηση γεγονότων, τα οποία είναι μεν περιορισμένα χρονικά, αλλά είναι αντιπροσωπευτικά της όλης κατάστασης της εποχής. Ο γεννημένος στη Σικελική νήσο Λεονάρντο Σάσα, πολιτικός και συγγραφέας, καταπιάνεται με την ιστορία του τόπου του ορμώμενος από ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη και το εντάσσει σε μία μυθιστορία η οποία διακρίνεται από ένα σκωπτικό και σαρκαστικό λόγο με διάχυτο το ειρωνικό στοιχείο.
Στον χρονικό ορίζοντα ενός περίπου αιώνα αποκαλύπτεται η ζωή τριών γενεών μιας οικογένειας, φωτίζοντας τρεις γυναίκες, αντιπροσωπευτικές της οικογενείας Βρανά. Η Ουρανία, η Αικατερίνη και η Κλειώ είναι οι Αλεξανδρινές!
Ο Ισίδωρος Ζουργός κατέχει τον απόλυτο έλεγχο στη πολυπρόσωπη μυθοπλασία, την οποία έχει στηρίξει σε στέρεα λογοτεχνικά θεμέλια. Έχει πλάσει τους ήρωές του με ανθρώπινα υλικά, με πλεονεκτήματα και αδυναμίες, και τους κινεί μέσα στον χρόνο με κατευθυνόμενα νήματα, σε μία προδιαγεγραμμένη πορεία, σεβόμενος όμως την ιδιοσυγκρασία τους
«Η καλή τύχη δεν είναι ποτέ μόνιμη. Δεν μπορείς να είσαι ποτέ βέβαιος για το πόσο θα διαρκέσουν οι καλές στιγμές ή πότε θα ξανάρθουν. Η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα και λύπες, πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε τις καλές στιγμές, να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτές και να ενεργούμε με αυτοπεποίθηση».
Κι όμως για μένα η Ιστορία μοιάζει σαν να συγκροτείται από πολλές, πάρα πολλές μικρές ανθρώπινες ιστορίες, που κινούνται στα όρια του προσωπικού και του συλλογικού μύθου μέσα στα χώματα του χρόνου».
Ο Άγγλος Ντάρλι διδάσκει σε σχολείο και συγκατοικεί με τον Γάλλο Πομπάλ που υπηρετεί στην Γαλλική Πρεσβεία. Η ζωή του συνδέεται στενά με την Εβραία Τζαστίν που τη χαρακτηρίζει μία συναισθηματική αστάθεια, τον τραπεζίτη, κόπτη το θρήσκευμα, Νεσίμ, τον αδελφό του λαγώχειλο Ναούζ και τη μητέρα τους Λάιλα. Ο Εβραίος γιατρός, ο ομοφυλόφιλος Μπαλτάζαρ και ο μορφωμένος Άγγλος Μαουντόλιβ που υπηρετεί στο υπουργείο εξωτερικών, έχουν ενεργούς ρόλους.
