Οι κεντρικοί ήρωες της αρχαίας τραγωδίας δεν είναι ούτε αχρείοι ούτε άγιοι. Είναι ικανοί και για το καλό και για το κακό, έννοιες που πολλές φορές είναι μπερδεμένες ή αξεδιάλυτες. Αν χαρακτηρίζουμε τον παιδοκτόνο της τραγωδίας τραγικό και όχι ανήθικο, είναι επειδή η πράξη του σφραγιζόταν από μια τριπλή αντίφαση:
Η Μήδεια σφάζει τα παιδιά της πιο πολύ θρηνώντας, παρά θριαμβολογώντας σε βάρος του άπιστου Ιάσονα. Με αυτή την πράξη της αυτοδικίας προκαλεί το έσχατο κακό τόσο στον εχθρό της όσο και στον εαυτό της.
Ο τραγικός μύθος εισάγει ξανά σαν κινητήρια δύναμη του αποτρόπαιου εγκλήματος την εκδικητικότητα ενός θεού, συγκεκριμένα της Ήρας, η οποία καταδιώκει τον ήρωα από τη στιγμή που ήρθε στον κόσμο με χίλιους τρόπους.
Στις «Βάκχες» ο θεός Διόνυσος φθάνει στη Θήβα με διπλό ρόλο: Ως μύστης και ως εκδικητής. Σκοπεύει όχι μόνο να εισάγει στην πόλη τον ιερό θεσμό του βακχικού οργίου, αλλά και να τιμωρήσει τη βασιλική οικογένεια· την οικογένεια της μητέρας της Σεμέλης.
Κάθε τραγωδία ακυρώνει μια θεμελιακή σχέση των ηρώων της, εγκαθιδρύοντας στη θέση της μιαν άλλη τάξη πραγμάτων. Ο Αριστοτέλης, στο έργο του Περί Ποιητικής, γράφει ότι η πράξη της τραγωδίας είναι μια καταστροφική πράξη, η οποία συντελείται μεταξύ συγγενών ή μεταξύ οικείων ανθρώπων.
Η λέξη Μικρασία έχει εγγραφεί σε κάθε έναν από μας έτσι ώστε να παραγάγει έναν «αυτόματο» καημό. Είναι όμως και αόριστος πολλές φορές, ειδικά για όσους δεν έχουν στην ατομική τους ιστορία σύνδεση με αυτό τον τόπο. Για μένα προσωπικά, αυτή η δουλειά και αυτό το έτος γενικά ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία να εξειδικεύσω μέσα μου το τι σημαίνει για μένα «χαμένη πατρίδα».
Στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» ο χορός συντίθεται από νεαρές, ως επί το πλείστον Χαλκιδαίες, που πήγαν στην Αυλίδα ή για να θαυμάσουν το εκστρατευτικό πλήθος ή να αποχαιρετίσουν τους δικούς τους.
«Οι έρωτες, όταν έρχονται με υπερβολική δύναμη («υπέρ άγαν») δεν φέρνουν στους ανθρώπους ούτε καλοφημία ούτε αρετή. Αν, όμως, έρχεται η Κύπρις με μέτρια δύναμη («άλις»), καμιά θεά δεν είναι τόσο χαριτωμένη όσο αυτή.
Στην τραγωδία Ηρακλείδαι, οι δεκαπέντε γέροντες του Μαραθώνα, πληροφορούμενοι την ήττα του Ευρυσθέα, πανηγυρίζουν για τη σωτηρία των παιδιών του Ηρακλή και ευχαριστιούνται με την ιδέα ενός συμποσίου, όπου η χάρη της ξύλινης φλογέρας να συνοδεύεται από τη χάρη της θεάς του έρωτα (εύχαρις Αφροδίτη).
Ο χορός μιας τραγωδίας δεν επιδεικνύει πάντα την ίδια δραματουργική ή ιδεολογική δυναμική. Υπάρχουν διαφορές, όχι μόνον ανάμεσα στα χορικά των τριών μεγάλων δραματουργών, αλλά και ανάμεσα στα χορικά του ίδιου του ποιητή.
