; Η Έφη Μαχιμάρη δίνει με τη δική της ματιά και μετά από πολλή έρευνα στο αναγνωστικό κοινό μια μυθιστορηματική βιογραφία για τη «Σαλονικιά», τη Στέλλα Χασκίλ. Αναβιώνει μια ολόκληρη εποχή και γράφοντας στο α΄ πρόσωπο, «αφήνει»« την ίδια να αφηγηθεί και να εξομολογηθεί τη ζωή της, με όλες τις φωτεινές και σκοτεινές πτυχές της.
Η Σεμίραμις κατέχει έναν από τους πιο γοητευτικούς και μακροβιότερους μύθους. Φαίνεται πως οι Έλληνες ήταν εκείνοι που πρώτοι θαύμασαν και εντυπωσιάστηκαν από τη βασίλισσα της Συρίας. Για την εποχή της, άλλωστε, υπήρξε πρωτοπόρος και η φήμη της δεν άφησε αδιάφορους εκείνους που δημιούργησαν τον μύθο πίσω από το όνομά της. Στα μάτια όλων ήταν κάτι σαν ημίθεα, πράγμα που σημαίνει πως εύκολα δημιουργείται ένας θρύλος πίσω από μια γυναικεία παρουσία δυναμική, απόκοσμη και μακρινή.
Ο τραγικός μύθος εισάγει ξανά σαν κινητήρια δύναμη του αποτρόπαιου εγκλήματος την εκδικητικότητα ενός θεού, συγκεκριμένα της Ήρας, η οποία καταδιώκει τον ήρωα από τη στιγμή που ήρθε στον κόσμο με χίλιους τρόπους.
Κάθε τραγωδία ακυρώνει μια θεμελιακή σχέση των ηρώων της, εγκαθιδρύοντας στη θέση της μιαν άλλη τάξη πραγμάτων. Ο Αριστοτέλης, στο έργο του Περί Ποιητικής, γράφει ότι η πράξη της τραγωδίας είναι μια καταστροφική πράξη, η οποία συντελείται μεταξύ συγγενών ή μεταξύ οικείων ανθρώπων.
Πέθανε φτωχός, χωρίς να έχει χρήματα ούτε για να θάψει το εξασθενημένο κορμί του, και εντούτοις πόσο πλούσια κληρονομιά άφησε στην παρούσα και τις μελλοντικές γενιές. Περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα το πέρασε ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους, από το υπόγειο μέχρι τον θόλο, αφήνοντας δημιουργίες αθάνατης ομορφιάς οπουδήποτε ακουμπούσε το χέρι του»…
Η Ελλάδα, δεν ταίριαξε τελικά στην προγιαγιά και τη γιαγιά μου. Ήρθαν, είδαν και έφυγαν για την Πόλη όπου ρίζωσαν, τουλάχιστον μέχρι να τους ξεριζώσουν κι από εκεί…με τη βία. Θέλανε να βρίσκονται, βλέπεις, ανάμεσα σε δικούς τους ανθρώπους, Ρωμιούς, που μιλούσαν και λίγο τουρκικά, λίγα γαλλικά, έναν αχταρμά τέλος πάντων από οικείες σε αυτούς λέξεις και εκφράσεις χωρίς κανείς να τους κοιτά στραβά σαν να’ναι ανεπιθύμητοι ξενομερίτες.
Ο Ιωάννης Κονδυλάκης, γεννήθηκε στη Βιάννο, ένα κεφαλοχώρι του νομού Ηρακλείου το 1862 και πέθανε στο δημοτικό νοσοκομείο του Ηρακλείου από ημιπληγία το 1920. Πέρα από τη βασική εκπαίδευση, δεν πρόλαβε να σπουδάσει, γιατί από το 1877 αναμίχτηκε ως εθελοντής στις διάφορες κρητικές επαναστάσεις. Το 1883 γυρίζει στην Αθήνα, τελειώνει τις γυμνασιακές του σπουδές και κατόπιν γράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο δίσκος βγαίνει τον Αύγουστο του 1972 και η απήχηση αρχικά δεν είναι η αναμενόμενη. Ο κόσμος δε δέχεται την αγάπη που περίμεναν οι συντελεστές του. Αρχικά…Γιατί, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ο δίσκος εκτινάσσεται από τις πωλήσεις.
Ήταν νοικοκυρεμένα χωριατόσπιτα με περιποιημένους μπαξέδες, ασπρισμένες γλάστρες, κουρτίνες στα παράθυρα. Σε κάποιες αυλές υπήρχαν απλωμένες μπουγάδες στο σύρμα, σε άλλα σκεπάσματα που αερίζονταν στα κάγκελα, κάπου… δεν θυμάμαι τώρα πού… είδαμε και μια σκάφη παρατημένη και το νερό πράσινο. Θα έλιωσε το σαπούνι, πάει…, σκέφθηκα και ζήτησα άδεια να πάω μπροστά, την πήρα και με άλλους δυο, μεγαλύτερους σε ηλικία, μπήκαμε στην πρώτη αυλή.
Εκείνο τον χειμώνα του 1953, η Ερμούπολη, παρά την πλήρη παρακμή της με μια αξεπέραστη αξιοπρέπεια υποδέχεται στο υπέρλαμπρο όσο και ετοιμόρροπο πια θέατρο-κόσμημα της, την Μαρίκα Κοτοπούλη για μια σειρά παραστάσεων… Από εκεί ξεκίνησε και εκεί ήρθε να κλείσει την πολυκύμαντη σταδιοδρομία της…
