Ο τραγικός μύθος εισάγει ξανά σαν κινητήρια δύναμη του αποτρόπαιου εγκλήματος την εκδικητικότητα ενός θεού, συγκεκριμένα της Ήρας, η οποία καταδιώκει τον ήρωα από τη στιγμή που ήρθε στον κόσμο με χίλιους τρόπους.
Στην τραγωδία Ηρακλείδαι, οι δεκαπέντε γέροντες του Μαραθώνα, πληροφορούμενοι την ήττα του Ευρυσθέα, πανηγυρίζουν για τη σωτηρία των παιδιών του Ηρακλή και ευχαριστιούνται με την ιδέα ενός συμποσίου, όπου η χάρη της ξύλινης φλογέρας να συνοδεύεται από τη χάρη της θεάς του έρωτα (εύχαρις Αφροδίτη).
Ο χορός μιας τραγωδίας δεν επιδεικνύει πάντα την ίδια δραματουργική ή ιδεολογική δυναμική. Υπάρχουν διαφορές, όχι μόνον ανάμεσα στα χορικά των τριών μεγάλων δραματουργών, αλλά και ανάμεσα στα χορικά του ίδιου του ποιητή.
