Ο χρόνος ορίζει τη μνήμη και, αντίστροφα, χωρίς μνήμη δεν υφίσταται χρόνος. Στο μυθιστόρημα, οι διαδοχές του χρόνου είναι παράλληλες και ενώνουν το παρόν, το παρελθόν και, με μια δραματική προοικονομία, το μέλλον, μέσα από τις ιστορίες των ηρώων. Αν και οι ζωές τους έχουν χρονικό όριο, η μοίρα τους γίνεται πεπερασμένη και κληρονομείται από γενιά σε γενιά.
Οι καμπάνες του Καθεδρικού ναού στο Παλέρμο στη Σικελία κτυπάνε καλώντας τους πιστούς στον Εσπερινό τη Δεύτερη μέρα του Πάσχα και ο ήχος τους συγχρονίζεται με τον ήχο του όχλου, του αγριεμένου Σικελικού λαού που, καταπιεσμένος από τους κατακτητές, ξεσηκώνεται με αφορμή την απόπειρα αρπαγής μιας νεαρής Σικελής από έναν Γάλλο, ξεχύνεται στους δρόμους, λιανίζει και σφάζει λυσσασμένα, εντελώς απενοχοποιημένα, τους Γάλλους του Καρόλου του Ανζού.
Γράφει η Σοφία Σιγάλα Να περιμένω να δω πώς θα εξελιχθεί; Νόμιζα ότι με ήξερες καλά. Δεν πρόκειται να περιμένω να δω τι θα γίνει. Εγώ θα ρυθμίσω το μέλλον και θα φέρω το αποτέλεσμα που θέλω. Μια γυναίκα του 1ου αιώνα π.Χ. πόσο δικαίωμα έχει να μιλάει με αυτόν τον τρόπο ή καλύτερα να σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο; Η Φοίβη, ηρωίδα του βιβλίου, έχει την κληρονομιά της Λεσβιακής γης και αυτό την κάνει απόγονου της Σαπφώς, με την οποία βρίσκεται σε άμεση συνάφεια. Στη ρωμαιοκρατούμενη Μυτιλήνη, σε μία…
