Η Μήδεια σφάζει τα παιδιά της πιο πολύ θρηνώντας, παρά θριαμβολογώντας σε βάρος του άπιστου Ιάσονα. Με αυτή την πράξη της αυτοδικίας προκαλεί το έσχατο κακό τόσο στον εχθρό της όσο και στον εαυτό της.
Στις «Βάκχες» ο θεός Διόνυσος φθάνει στη Θήβα με διπλό ρόλο: Ως μύστης και ως εκδικητής. Σκοπεύει όχι μόνο να εισάγει στην πόλη τον ιερό θεσμό του βακχικού οργίου, αλλά και να τιμωρήσει τη βασιλική οικογένεια· την οικογένεια της μητέρας της Σεμέλης.
Κάθε τραγωδία ακυρώνει μια θεμελιακή σχέση των ηρώων της, εγκαθιδρύοντας στη θέση της μιαν άλλη τάξη πραγμάτων. Ο Αριστοτέλης, στο έργο του Περί Ποιητικής, γράφει ότι η πράξη της τραγωδίας είναι μια καταστροφική πράξη, η οποία συντελείται μεταξύ συγγενών ή μεταξύ οικείων ανθρώπων.
Η λέξη Μικρασία έχει εγγραφεί σε κάθε έναν από μας έτσι ώστε να παραγάγει έναν «αυτόματο» καημό. Είναι όμως και αόριστος πολλές φορές, ειδικά για όσους δεν έχουν στην ατομική τους ιστορία σύνδεση με αυτό τον τόπο. Για μένα προσωπικά, αυτή η δουλειά και αυτό το έτος γενικά ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία να εξειδικεύσω μέσα μου το τι σημαίνει για μένα «χαμένη πατρίδα».
Το Λεωφορείο ο Πόθος είναι μία συγκυρία παρεξηγήσεων που προκαλεί και το τραγικό τέλος της Μπλανς, και το σκληρό «μετά» της πράξης της.
«Το μεγάλο μας τσίρκο» παραδίνει μαθήματα ελληνικής ιστορίας με τρόπο καθόλου ανιαρό, καθόλου δασκαλίστικο, αλλά επιστρατεύοντας το χιούμορ, λέει πικρές αλήθειες και υπονοούμενα που ήταν απαραίτητα για την εποχή που ανέβηκε. Σκοπός ήταν να παραπλανήσει τη λογοκρισία της Χούντας αλλά και να περάσουν μηνύματα αφύπνισης στον ήδη αγανακτισμένο ελληνικό λαό.
Στην τραγωδία Ηρακλείδαι, οι δεκαπέντε γέροντες του Μαραθώνα, πληροφορούμενοι την ήττα του Ευρυσθέα, πανηγυρίζουν για τη σωτηρία των παιδιών του Ηρακλή και ευχαριστιούνται με την ιδέα ενός συμποσίου, όπου η χάρη της ξύλινης φλογέρας να συνοδεύεται από τη χάρη της θεάς του έρωτα (εύχαρις Αφροδίτη).
Είναι πολύ λεπτή η γραμμή μεταξύ της πραγματοποίησης των ονείρων και της επίτευξης μιας ουτοπικής συνθήκης. Αρκετές φορές αυτές οι γραμμές μπερδεύονται και δίνει η μια θέση στην άλλη, η σύσταση των εικόνων του πραγματικού και του ιδεατού αναπαράγεται μέσα στο μυαλό ασυντόνιστα. Η πραγματοποίηση ενός ονείρου περιέχει ελπίδα και δράση, χαρά και προσμονή. Η ουτοπία είναι μελαγχολική, κρύβει το αδύνατο -ίσως όσοι τη σκέφτονται να το ξέρουν- αναπαράγεται ανεξέλεγκτα, μάλλον μόνο αναπαράγεται, ποτέ δεν πραγματοποιείται, αλλά, τελικά, το ιδεατό είναι η Τέχνη· γι’ αυτό όσοι δημιουργούν έχουν πάντα μια…
Γράφει η Σοφία Σιγάλα, Φύση είναι μία μάνα που θηλάζει το παιδί της, ένας πατέρας που πιάνει το χέρι για να περπατήσει τα πρώτα του βήματα ένα παιδί, το πρώτο φιλί που δίνουν δυο έφηβοι, κι ας μη γνωρίζουν τι σημαίνει έρωτας ακόμα. Τέχνη είναι η αγωνία στα μάτια ενός ερωτευμένου που περιμένει ανταπόκριση, και τόσα άλλα που μπορεί κανείς να αραδιάσει. Ο Κ.Π. Καβάφης είχε πει: «Και τι άλλο είναι η τέχνη παρά λεπτομέρειες». Μπορεί σε αυτήν τη φράση να στηρίχτηκε ο Μάνος Κατράκης όταν είπε σε μία συνέντευξή…
