Οι κεντρικοί ήρωες της αρχαίας τραγωδίας δεν είναι ούτε αχρείοι ούτε άγιοι. Είναι ικανοί και για το καλό και για το κακό, έννοιες που πολλές φορές είναι μπερδεμένες ή αξεδιάλυτες. Αν χαρακτηρίζουμε τον παιδοκτόνο της τραγωδίας τραγικό και όχι ανήθικο, είναι επειδή η πράξη του σφραγιζόταν από μια τριπλή αντίφαση:
Η Μήδεια σφάζει τα παιδιά της πιο πολύ θρηνώντας, παρά θριαμβολογώντας σε βάρος του άπιστου Ιάσονα. Με αυτή την πράξη της αυτοδικίας προκαλεί το έσχατο κακό τόσο στον εχθρό της όσο και στον εαυτό της.
Κάθε τραγωδία ακυρώνει μια θεμελιακή σχέση των ηρώων της, εγκαθιδρύοντας στη θέση της μιαν άλλη τάξη πραγμάτων. Ο Αριστοτέλης, στο έργο του Περί Ποιητικής, γράφει ότι η πράξη της τραγωδίας είναι μια καταστροφική πράξη, η οποία συντελείται μεταξύ συγγενών ή μεταξύ οικείων ανθρώπων.
Στον Ιππόλυτο η δυστυχία της Φαίδρας έχει μάρτυρες κάποιες γυναίκες της Τροιζήνας, οι οποίες την περιβάλλουν με συμπάθεια.
«Οι έρωτες, όταν έρχονται με υπερβολική δύναμη («υπέρ άγαν») δεν φέρνουν στους ανθρώπους ούτε καλοφημία ούτε αρετή. Αν, όμως, έρχεται η Κύπρις με μέτρια δύναμη («άλις»), καμιά θεά δεν είναι τόσο χαριτωμένη όσο αυτή.
