Το μυθιστόρημα «Μια νύχτα στο βιβλιοπωλείο» είναι ανένταχτο -suis generis-, φέρει τη δική του ταυτότητα και δε συγκαταλέγεται σε κάποια από τις γνωστές θεματικές. Αφορά την απόπειρα ενός συγγραφέα να εξομολογηθεί τη γέννηση μιας ιστορίας, ενώ στη μάχη που δίνει με την πραγματικότητα και τη φαντασία λαμβάνει μέρος και ο αναγνώστης.
Μια επαναπροσέγγιση του μύθου των Βακχών, όπου η μυθολογία, ο θρύλος και η Ιστορία συναντούν τη λογοτεχνία του φανταστικού, τον ακραίο ερωτισμό και τον σωματικό τρόμο. Ένα ψυχαναλυτικό παραμύθι, όπου ο φεμινισμός μπερδεύεται με τις αρχέγονες λατρείες, μέσα απ’ τα μάτια γυναικών που γίνονται ταυτόχρονα ηρωίδες, θεές και τέρατα. Ένα ταξίδι στα βάθη του παρελθόντος και του εαυτού μας.
Συναντιούνται με το πιο σκληρό πρόσωπο της Ιστορίας, ζηλεύουν, ξεχνούν, φροντίζουν σπίτια, φροντίζουν ανθρώπους, κακοποιούνται, νοσταλγούν πατρίδες, αρρωσταίνουν, ευγνωμονούν, προδίδουν, ναυπηγούν όνειρα, προδίδονται, αντιδρούν, σαγηνεύουν, συμφιλιώνονται με τη μοναξιά, παλεύουν, χλευάζονται, ταξιδεύουν, πληγώνονται απ’ τον φθόνο, δημιουργούν, αντέχουν, αγαπούν, αγαπιούνται.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΖΑΡΕΣ. Αυτό είναι το σπίτι της, στην οδό Βοζιράρ, αριθμός 148. Φοράει ένα μαύρο αδιάβροχο κι ένα καπελάκι, ολοκαίνουρια, με τα μακριά μαύρα μαλλιά της να πέφτουν ελεύθερα στους ώμους της.
Ο νεαρός Ιωάννης, αρνούμενος τις κοσμικές απολαύσεις, είναι ελεύθερος να αναζητήσει τη γνώση. Το πάθος του είναι τα βιβλία και μοναδική του επιθυμία να γνωρίσει τον ελληνικό πολιτισμό.
Το «Λέγε με Ισμαήλ» είναι ένα πολίτικο μοιρολόι γενναιότητας, αρετής και θανάτου. Τιμιότητας κατά τα ανθρώπινα, ιστορικής ειμαρμένης με την έννοια του αναπόφευκτου. Γλυκύτητας και ελπίδας, ακόμα και απέναντι στον πολιτικό εξαναγκασμό που παραλύει την ανθρώπινη βούληση.
Οι κεντρικοί ήρωες της αρχαίας τραγωδίας δεν είναι ούτε αχρείοι ούτε άγιοι. Είναι ικανοί και για το καλό και για το κακό, έννοιες που πολλές φορές είναι μπερδεμένες ή αξεδιάλυτες. Αν χαρακτηρίζουμε τον παιδοκτόνο της τραγωδίας τραγικό και όχι ανήθικο, είναι επειδή η πράξη του σφραγιζόταν από μια τριπλή αντίφαση:
Αλληγορικός ο τίτλος, με ερμηνείες που προσδιορίζονται με τη μορφή συμπεράσματος προς το τέλος της ανάγνωσης και προκαλούν συγκίνηση, σοφία, προβληματισμό και μια υπόνοια πίκρας, καθώς αποκαλύπτεται η τραγική αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης και της σημαντικότητάς της σε μια αιώνια και ατελέσφορη παρτίδα σκάκι.
Η Μήδεια σφάζει τα παιδιά της πιο πολύ θρηνώντας, παρά θριαμβολογώντας σε βάρος του άπιστου Ιάσονα. Με αυτή την πράξη της αυτοδικίας προκαλεί το έσχατο κακό τόσο στον εχθρό της όσο και στον εαυτό της.
Η Σεμίραμις κατέχει έναν από τους πιο γοητευτικούς και μακροβιότερους μύθους. Φαίνεται πως οι Έλληνες ήταν εκείνοι που πρώτοι θαύμασαν και εντυπωσιάστηκαν από τη βασίλισσα της Συρίας. Για την εποχή της, άλλωστε, υπήρξε πρωτοπόρος και η φήμη της δεν άφησε αδιάφορους εκείνους που δημιούργησαν τον μύθο πίσω από το όνομά της. Στα μάτια όλων ήταν κάτι σαν ημίθεα, πράγμα που σημαίνει πως εύκολα δημιουργείται ένας θρύλος πίσω από μια γυναικεία παρουσία δυναμική, απόκοσμη και μακρινή.
